Özet

Aylar aylar geçmiş son yazımın üstünden. Neler neler oldu ki bu geçen zamanda? Ben 2012 nisan ayında bıraktığım tam zamanlı çalışma hayatıma geri döndüm. Hem de üzerimdeki en büyük yükten kurtulmuş, doktora tezimi tamamlamış olarak. İnsanın sevdiği işi yapabiliyor olmasının büyük bir lüks ve şans olduğunu düşünmüşümdür hep. Babamın severek çalıştığını görmüşümdür yıllarca. Annemin de çok yorulsa da işini sevdiğini. Ve ikisine de çalışmanın iyi geldiğini. Can'ın uzayan mesai saatlerini çoğu zaman anlayamasam da onun  da işini ve çalıştığı şirketi sevdiğini hissettiğim için bir zaman sonra sorgulamayı kesmişimdir bu konuyu. Kemdim de sevdiğim işi yapabilmek için uzun zaman tezimin her gün her yere benimle gelmesine göz yumdum. Vazgeçmeyi düşündüğüm zamanlarda onun sevdiğim işi yapabilmek için bir anahtar olduğunu düşünüp tutunmaya çalıştım onunla geçen günlere. Ve sonunda şanslıyım ki sevdiğim işi yapmaya başlayabildim en sonunda. Öyle ki her gün katettiğim mesafeyi duyan çoğu kişinin tepkisinin aksine 2,5 aydır rahatsız değilim İstanbul'un bir ucundan bir ucuna gittiğime. Yorulsam da ders anlatmak, öğrencilerle iç içe olmak iyi geliyor bana. Ne hastalık kalıyor ne can sıkıntısı ne de yorgunluk!
Tek sıkıntım başlarda Demir'den ayrı kalmak oldu.O benden daha kolay alışmış olabilir bu duruma. Arada sırada "sen çalışmasaydın beni buraya götürürdün. Birlikte şuraya giderdik" dese de genel olarak memnun halinden. Servisle okula gidip gelmeye alıştı. Haftada bir gün babası götürüyor okula. Akşam üstleri saat 5'e doğru geliyor eve. Hamdiye Abla'sıyla oyun oynayıp yemeğini yiyor. Ben eve gidince de ben yemeğimi yerken sohbet ediyoruz biraz, sonra da kitap veya dergi okuyoruz birlikte. İkimize de birbirimizi özlemek iyi geliyor bazen. Ben de boş günüm olursa veya okuldan erken çıkabilirsem ona zaman ayırmaya çalışıyorum. Sinemaya gidiyoruz veya evde vakit geçirip oyun oynuyoruz. Okula da bu sene daha kolay alıştı. Sınıfın kalabalığından, "yaramaz" olarak nitelendirdiği arkadaşlarından şikayetçi olsa da ara ara orada da keyfi yerinde genel olarak. Bu seneki aile etkinliği için geçen hafta ben de gitttim okuluna. Öğretmenleriyle daha önce veli toplantısında tanışmıştım (bu ayrı bir yazının konusu kesinilke), sınıf arkadaşlarının bazılarını da geçen seneden tanıyordum. Fark ettim ki hepsi büyümüşler bu sene. Geçen seneki etkinlikte sessiz sessiz oturanlar bu sene parmak kaldırıp sorular sormaya, cevaplar yetiştirmeye başlamışlar. Durgunlukları gitmiş üstlerinden, hepsi bıcır bıcır olmuşlar.  Yeni arkadaşları da öyle. Demir'in sık sık bahsettiği iki arkadaşı yoktu o gün. Sabırsızlıkla bekliyorum onlarla da tanışmayı yakında.
İkimiz de hafta içi okula gidince hafta sonları daha çok birlikte vakit geçirelim istiyorum. Cumartesine Demir'in drama dersiyle başlıyoruz. Çocuklara daha çok alışsın ve sosyalleşebilsin diye gitmesinin iyi olacağını düşündüğümüz drama kursunu Demir o kadar sevdi ki bizim sadece bir ay gider herhalde diye düşündüğümüz kursta 3 ayına başladı. Kurs 8 aylık. Sonuna kadar gider herhalde. Geçtiğimiz cumartesi de orada aile etkinliği vardı. Bütün çocukların anne ve/veya babaları da çocuklarla beraber kursa katıldık. Biraz anlayabildim Demir'in orayı neden sevdiğini. Kuralsız bir ortam, eğlenceli oyunlar, güler yüzlü eğitmen. O gün yaptığımız etkinliklerden de keyif aldı Demir. Duygular konusundaki aktiviteler onun da benim de çok hoşuma gitti. Bazen cumartesi sabahları olan koşuşturma bana fazla gelse de Demir sevdiği için vazgeçmek mümkün değil artık. Kurstan sonra da pazar ve market alışverişini hallediyoruz genelde. Pazar günlerini de gezmeye ayırmaya çalışıyoruz. Lemi Dede'ye, teyzelere, sinemaya, tiyatroya gidiyoruz. Arkadaşlarımızla buluşuyoruz bazen. Daha az çatışma yaşıyoruz sanki (her hafta sonu olmasa da).
 Bu özetten sonra paylaştıklarımızın detayları çok yakında...

Tatil...Tatil...3

Çeşme dönüşü Demir yazlığı ve denize girmeyi seviyor diye bir gün İstanbul'da kalıp ertesi gün yazlığa gittik. Planım Hamdiye Abla tatildeyken bir hafta yazlıkta kalmak, sonra da Demir'in okuldaki oryantasyon gününden önceki gün İstanbul'a dönmekti. Yazlıkta denize girer, Ereğli'de köfte yer, bisiklete biner, Demir arkadaş edinir, ben de birkaç arkadaşımla sohbet ederim akşamları diye düşünüyordum. Hava kötü olduğu için denize gidemedik. Ve fark ettim ki denize gitmeyince yazlıkta vakit geçirmek çok zormuş. Okula hazırlık olsun diye Demir'in öğlen uykularını kaldırmaya karar verince de tüm gün Demir'i oyalamak zormuş. Demir bazen karşı komşumuz Ülkü Teyze'ye, bazen birkaç ev ileride oturan iki kardeş teyzelere gitti. Bol bol televizyon seyretti tüm engelleme çabalarıma rağmen. Parka gittik arada. Demir birkaç çocukla arkadaş olmaya çalıştı. Bir gün kahvaltıya Ereğli'ye gittik. Sahilde dolaşıp dondurma yiyelim derken üç saat Ereğli'de vakit geçirdik. Tüm bunlara rağmen rahat edemedik bir türlü. Bunda Çeşme tatilinde kalabalığa ve sürekli yeni bir olay-aktivite olmasına alışmış olmamızın da etkisi vardı sanırım. Bunun sonucunda da apar topar cumartesi sabahı İstanbul'a döndük. Demir tatilinin son günlerini genelde Hamdiye Abla'sıyla evde oynayarak geçirdi bu yüzden. Bir gün Legoland'e gittik. Bir gün de sinemaya. Birkaç gün akşamüstleri Beylikdüzü'ne taşınan babaanneyle dedeyi ziyarete gittik. Demir'in okuldaki oryantasyonuna katıldık. Demir en başta çekingen davrandı; yeni öğretmenlerinin yanına gitmek istemedi. Sınıfının kapısına birlikte gittik. Ama sınıfa girdikten sonra beni aramadı ve sınıftan çıkmadı hiç. Oryantasyon sonunda ise çok keyifliydi. Gülerek çıktı okuldan ve hemen okulun ilk günü için yapması gereken aktiviteyi anlattı heyecanla bana. Yeni öğretmenleri güleryüzlüler. Demir geçen seneden tanıyormuş onları, o yüzden yabancılık hissetmeyecek sanırım. Ama sınıfı beklediğimden daha kalabalık. Geçen seneden tanıdığı ve sevdiği arkadaşları var yeni sınıfında neyse ki. Bu, alışmasını kolaylaştıracaktır diye umuyorum. Okul çıkışında fark ettim ki bir tarafı gitmek istemese de okula bir tarafı okulun başlamasını bekliyor gibi.

Bense tatilin bu son günlerinde "tatil bitiyor ve hem Demir'in hem de benim okulum başlayınca çok fazla vakit geçiremeyeceğiz birlikte" diye düşünüp duygusallaşmaya başladım. 'Hayatımızdaki büyük değişikliğe Demir alışacak mı, ben alışacak mıyım?' 'Hafta içi pek görüşemeyip ağırlıklı olarak sadece hafta sonları  vakit geçirebilecek olmamız nasıl olacak acaba?' gibi deli sorular aklımda sürekli. Bir tarafım "Her şey iyi olacak ve ikimize de iyi gelecek bu değişiklik" diye düşünse de bir tarafım korkuyor bu yeni düzenden.  Sakin durmaya ve Demir'e hissettirmemeye çalışıyorum tüm bunları. Ama onu daha çok kucaklıyorum, bol bol öpüp kokluyorum ve hayatımızdaki dönüm noktasına kendimi hazırlamaya çalışıyorum.

Tatil...Tatil...2

Yaz döneminin ilk ve son gerçek deniz-kum tatilini iki hafta önce Çeşme'de gerçekleştirdik. Bu tatil daha önceki Çeşme tatillerimizden farklıydı. Yalnız değildik; otelde kalmadık ve uzundu. Üç aile otelde konaklamaktansa  evde kalmanın daha keyifli olacağını düşündüğümüz için Ilıca'da bir ev kiralayıp  sekiz gün birlikte tatil yaptık.

Cumartesi sabahı erkenden yola çıkıp kara bulutlar ve yer yer yağmur eşliğinde Susurluk'a vardık. Orada arkadaşlarımızla buluştuk. Kahvaltının ardından konvoy olarak yolumuza devam ettik. Demir bazen uyudu, bol bol sohbet etti ve müzik dinledi. Öğlen saatlerinde Çeşme'ye vardık. İlk durağımız pideci oldu. Güzelce karnımızı doyurduktan sonra evimizi bulduk. İnternet sitesindeki resimlerden eve dair bir fikrim olsa da ev beklediğimden daha konforlu ve güzeldi; tüm ihtiyaçlar düşünülerek döşenmiş ve çok zevkli dekore edilmişti. Odalarımızı belirledikten sonra erkekler alışverişe gittiler. Biz de hem kendimiz denize girmek istediğimiz için hem de Demir sabırsızlandığından sahile indik. Hava çok rüzgarlı; deniz fazla dalgalıydı. Fakat bu durum Demir'i ve dolayısıyla da beni durduramadı. Biz de kendimizi dalgalara bıraktık. İçimiz dışımız kumla dolduktan sonra eve döndük. İlk akşam yemeğimizi evde yedik. Hem yerleştik hem de balkonumuzun keyfini sürdük. Ertesi sabah ve daha sonrakilerde el birliği ile kahvaltıyı hazırladık. Birkaç sabah Demir kahvaltısını kendi yapsın diye uğraştıysam da sonrasında kahvaltısı uzun sürdüğü için müdahale edip genelde ben yedirdim ve o da kahvaltısından sonra bizimki bitene kadar televizyon keyfi yaptı. Bunun için bir şartım oldu ama. Sabahları güzel kahvaltı yaparsa daha sonra gün içinde yediklerine karışmayacağımı söyledim. Çoğu zaman da bunu uygulayabildim.  Her gün kahvaltıdan sonra denize gittik. İlk iki gün Demir'in geçen seneden deniz yataklarıyla hatırladığı ve Çeşme ile özdeşleştirdiği Altınkum'daki kumsala gittik. Deniz yatakları bu sene yoktu. Ama deniz yine masmavi, tertemiz ve soğuktu. Demir ayakkabısına dolan kumlardan fazla hoşlanmasa da bazen babasıyla kule yaptı, bol bol denize girdi, sığ yerlerde simitsiz yüzme denemeleri yaptı, simitsizken kafasını suya sokmayı yani kendince dalmayı öğrendi. Deniz voleybolu için kurulan fileyle oynadı. Sonraki üç gün ise Aya Yorgi koyuna gittik. Oranın denizi ılıktı. Kum olmadığı için Demir'in çok hoşuna gitti ve sahildeki taşlarla oynamaktan da keyif aldı. Denizin sığ alanı daha az olduğundan simitsiz uzaklara gidemese de burada iskeleden denize atlayıp dalma çalışmaları yaptı. Buradaki son günümüzde koya yanaşan teknelerin denizi kirletmeleri yüzünden tatilimizin son günlerinde yine

Altınkum'u tercih ettik. Bunun benim için en güzel tarafı yıllardır gökyüzündeki paraşütleri görüp yapmak istediğim parasailing hayalimi sonunda gerçekleştirmek oldu. Arkadaşlarımızla bu hayalimi paylaştığımda onların da heyecanlanması sayesinde cuma günü hepimiz önce bir bota bindik. Bu bot bizi denizin ortasındaki tekneye götürdü. Bot ve tekne Demir'i başlarda biraz tedirgin etse de sonrasında alıştı. Teknede önce ben ve bir arkadaşımız ekipmanlarımızı takıp paraşüte bağlandık ve havalanıp uçtuk. Başta heyecanlı olsam da paraşütün güvenli olduğuna kanaat getirdikten sonra uzaktaki koyları, adaları, denizin binbir mavi tonunu, güneşin deniz üzerindeki yansımasını keyifle seyrettim. Kulaklarıma dolan rüzgarın uğultusuyla gökyüzünde süzülmek çok keyifliydi. Demir bu anlarda aşağıda küçücük kalmış olan teknede babasıyla bizi seyrediyor ve el sallıyordu. Biz tekneye geri döndükten sonra iki arkadaşımız daha uçtular. Tekneden onları seyretmek de keyifliydi.Tüm bunlar Demir'in de hoşuna gitmiş olmalı ki tekneden indiğimizde bana "büyüyünce ben de yapacağım" dedi. Bu maceranın ertesi  günü ise ringoya binerek çılgınlıklarımıza bir yenisini ekledik. Bir gün önce teknede bize eşlik eden Demir'i buna binemeyeceğine ve onu sahilde arkadaşlarımızın oğlu ve onun bakıcı ablası ile bırakmak zorunda olduğumuza ikna etmek biraz zor olsa da bunu başarınca keyifle eğlendik. Denizden sonra akşamüstleri saat 6 gibi eve döndük. İlk önce Demir duşunu aldı ve sonra biz akşam için hazırlıklarımızı tamamlayana kadar biraz çizgi film seyretti. Bu anlarda ondan mutlusu yoktu. Akşam yemekleri için üç gün tercihimizi balıktan yana kullandık. Çeşme'nin içinde güzel bir balıkçı keşfettik. Bir gün Çeşme'deki popüler bir esnaf lokantasına gittik. Bir akşam dışarıda et yedik. O akşam Demir'e verdiğim yediklerine karışmama sözümü gerçekleştiremedim ne yazık ki; çünkü et yemeyi sevmeyen Demir lokmaları ağzında büyüttükçe büyütüp beni zorladı. Fakat sonrasında onu etçiye götürerek hatanın bizde olduğunu kabul edip onunla konuştum. Diğer akşamlar ise evde, balkonumuzda yiyip içtik. İstisnasız her akşam dondurma yedik. Bu da sanırım Çeşme tatilinde Demir'in en sevdiği şeydi. Bir diğer sevdiği şey ise gece geç yatmak oldu. Her akşam ona geç yatma rekoru kırdığını söyledikçe pek keyiflendi. Tatilimizin bittiği gün sabah erkenden evimizden çıkıp geri dönüş yolculuğumuza başladık. İzmir çıkışında dağ yolunda güzel bir kahvaltı ettik; Susurluk'ta kısa bir mola verdik ve Bandırma'dan feribota bindik. Demir feribota bineceği için heyecanlı, bense onu feribotta iki saat nasıl oyalayacağım diye stresliydim. Biraz dolaştık, biraz kitap okuduk, biraz arkadaşlarımızla oynadı Demir ve tatilin tamamı gibi bu kısmının da nasıl geçtiğini anlamadan İstanbul'a döndük. 

Tatil dönüşü Demir'le konuştuğumuzda kalabalık tatil yapmaktan hoşlandığını anladım. Gelecek sene de hep birlikte Çeşme'ye gideriz değil mi diye sordu birkaç gün. Tatil boyunca arkadaşlarımızla iyi anlaştı. Bazen onları esir almış olsa da onlar da onun oyunlarına katılıp sorularını cevapladıkça Demir'in kalbini kazandılar. Arkadaşlarımızın oğluyla anlaşamadığı zamanlar oldu. Simidini, oyuncaklarını paylaşmak istemedi, bazen hem arkadaşlarımızın hem de bizim ilgimizin ona kaymasından rahatsız olup, biraz kıskanıp agresifleşti. Arada şımardı. Böyle durumlarda benim de sakin kalamadığım ve bunaldığım zamanlar oldu. Çok yorulduğu halde öğlenleri uyumak istemeyince hem o huysuzlandığı için hem de benim o uyku molasına ihtiyacım olduğu için tartıştığımız oldu. Okulda bu sene uyumayacağı için tatilde uyumamaya başlayabilir belki diye düşündüğümden birkaç gün bu konuda kararsız davranmışken bu tavrımı değiştirip ona uyku konusunda esneklik olmadığını ve öğlenleri uyuması gerektiğini söyleyince bu kararlı tavrım hem beni hem onu rahatlattı ve tartışmalarımız azaldı.   Her şeyi bir arada düşündüğümde aslında gayet güzel idare edebildi ve keyifliydi Demir. Bulunduğu ortamlarda genelde tek çocuk olup bu tatilde kardeşi sayıldığını söylediğimiz başka bir çocukla iletişime geçmeye çalışması onun için büyük bir adımdı aslında. Arkadaşlarımızın oğulları Demir farkına varmasa da kendine Demir'i örnek aldı. Yeni yeni konuşmaya başlamış olsa da sürekli "bir şey söyleyebilir miyim?" diyen Demir'i duydukça bir gün "Bir şey söyleyeceğim" bile dedi.   Umuyorum ki Demir de arkadaşlarımızın oğlu da büyüdükçe daha paylaşımcı ve güzel bir ilişkileri olacak. Bunun temelini bu tatilde attılar gibi. Biz de arkadaşlarımızla güzel anılar biriktirdik, ileride bunlara yenilerini ekleyeceğimizi umarak. 

Tatil...Tatil...1

Demir'e okul kadar eğlenceli gelmeyen tatilin şimdiye kadarki kısmının bir özetidir yazacaklarım.

Okullar kapandıktan sonra tatilin bir haftasını İstanbul'da geçirdik. Bu hafta içinde her sabah uyandığında uzaklara gitmek istedi Demir. Biz de bir sabah Bebek'e gittik. Orada kahvaltı ettikten sonra vapurla Kanlıca'ya geçip  geri döndük. Bir gün Bakırköy'e gittik. Oradan da Florya'daki belediye tesislerine uğradık. Oradaki oyun alanını bildiğimden yanımıza Demir'in skuterını almıştım. Oradaki trafik oyun alanında keyifle oynadı Demir. Evde olduğumuz günlerde de Hamdiye Ablası'yla bol bol vakit geçirdi.

Sonraki hafta ben altı günlüğüne Almanya'ya gittim bir yaz okulu için. Bu Demir'le ilk uzun ayrılışımız oldu. Çok özledim onu. Hamdiye Ablası ve babası sayesinde iyi idare etti Demir. Bana da iyi geldi biraz uzaklaşmak ve kendim için bir şey yapmak. Demir'le gezdiğimiz yerleri yaza yaza alışmışım gezileri anlatmaya. Almanya maceralarımı da yazasım var, ama sanırım bu blog doğru adres olmaz bunun için. Almanya dönüşü Ankara'ya gittik günü birlik bayram öncesine gelen mezuniyet törenim için. Yedi yaşından küçük çocukları tören salonuna almasalar da ve Demir daha mezuniyeti ve önemini anlayamayacak olsa da benim  için önemliydi bunu onunla paylaşmak. Törenin ertesi günü de yazlığa geldik.

On gündür yazlıktayız. Bayramı burada geçirdik. Bir rutinimiz oluştu sayılır. Sabahları genelde evde vakit geçiriyoruz. Demir bazen ev işlerinde bana yardımcı oluyor. Bazen oyun oynuyoruz. Tabii hem benimle hem dedesiyle bol bol sohbet ediyor. Kitap okuyoruz. Bir basket potası yaptık; biraz basket oynuyoruz. Her ne kadar onaylamasam da  bazen televizyon seyrediyor (ama itiraf ediyorum ki ben ev işi yaparken rahat oluyor). Öğlen uykusu ve yemeğin ardından deniz kenarına gidiyoruz. Biraz yüzüyoruz; meyvemizi yiyoruz. Kovayla su çekiyoruz, ama henüz kumlarla oynamadık. Sonra da eve dönüp duşumuzu alıp akşam yemeğini yiyoruz. Yemekten sonra dedesi evi ilaçlarken biz de dolaşıyoruz. Bazen Demir bisikletiyle çıkıyor dolaşmaya, bazense ikimiz de yürüyoruz. İkimiz de bisikletle dolaşırız diye bu sene kendime de bisiklet almıştım. Ama sanırım henüz erken bunun için. İki kez denedik birlikte bisiklete binmeyi. İkisinde de ben öne geçince sinirlendi Demir, ben de vazgeçtim şimdilik.  Bir de yokuşlarda zorlanıyor henüz bacakları güçlü olmadığı için. Bu durumlarda "ne biçim bisiklet bu? Gitmiyor" diye söylenip beni güldürüyor. Ben de bazen evin işinin bitmediğine söyleniyorum (gerçekten de bitmiyor, her gün bir usta veya tamirci misafir oluyor bize). Ereğli'ye gidiyoruz sık sık kahvaltı, akşam yemeği, pazar veya sadece dondurma için. Şimdilik tek sorunumuz sitede yapılan ilaçlama. Geçen sene ilaçlama kamyonunun sesinden korkmuştu Demir ve neredeyse sokağa bile çıkmak istemiyordu. Bu sene bu kadar güçlü değil bu korkusu. Ama biz unutmuştur, geçmiştir diye umuyorduk; tam olarak geçmiş değil. Kaynağını bilmediği sesler yine huzursuz ediyor onu. Ama anlatınca geçen seneye göre daha kolay kabulleniyor. İlaçlama kamyonunun sesini duyduğunda evin içine geçiyoruz ve beş dakika oturup sonra tekrar balkona çıkıyoruz. Şimdilik işe yarıyor gibi bu yöntem. Ve bu korkusu genellenmedi neyse ki; sokaklardan ve diğer arabalardan korkmuyor. Sitedeki komşularımızla arkadaş bu sene de. Arada karşı komşumuz Ülkü Teyze'ye gidiyor sohbete. Dolaşmaya çıktığımızda sokaktaki her eve selam veriyoruz. Yıllardır konuşmadığımız komşularla konuşur olduk sayesinde. Bazen selamlaşmakla kalmayıp balkonlarına oturmaya ve sohbete de geçiyoruz. Sitedeki çocuklarla kaynaşmaya başlamadı henüz. Parka gittiğimizde ve bisikletle dolaşırken bir çocuk gördüğümüzde bazen ilgisini çekse de pek yanaşmıyor şimdilik. Benimle oynamak ve vakit geçirmek hala daha çekici ve güvenli geliyor ona sanırım. Ama biliyorum ki gün gelecek arkadaşlarını bırakıp eve gelmek istemeyecek benim bir zamanlar olduğum gibi.  Sanırım şu andaki durumun tadını çıkarmalıyım bu yüzden. Hem yaşayarak hem de anlatarak...

İlk okul yılının ardından

Demir ilk okul yılını bir ay önce tamamladı. Onun için evden, bizden, Hamdiye Ablası'ndan ayrılmak kolay olmadı. Kendinden başka çocukların olduğu bir ortama alışmak da. Öğretmenlerinden aldığımız bilgilere göre (daha önceden de yazdığım gibi) ilk bir ay herkesi ve her şeyi bir kenardan izleyen Demir daha sonra yavaş yavaş etkinliklere katılıp oyunların keyfine varmaya başladı. Öğretmenlerine, okuldaki sisteme alıştı. Almanca'yı sevdi, öğrenmenin keyfine vardı. Fakat bir tarafı da hep biraz uzak kaldı. Hafta sonlarını iple çekti. Sabahları uyanınca "bu gün okul günü mü, tatil günü mü?" oldu ilk sorusu. Okulun kapanmasına bir gün kala okula giderken arabada "Yarın okul taaatillll" diye şarkılar söyleyerek okula veda etti.

Bizim için de başlarda zor oldu. Ben onun evdeki varlığına çok alıştığım için yokluğunu yadırgadım gündüzleri. Ama bu sayede tezimi bitirebildim. "Acaba alışacak mı? Mutlu mu? Keyif alıyor mu, yoksa canını sıkan bir şey oluyor mu?" soruları kafamı sık sık meşgul etti. Her gün okuldan aldığımda bu soruların cevabını aradım gözlerinde. Neyse ki çoğu zaman olumluydu gördüğüm cevap. Okul seçimi için okul okul dolaşmamıştık Can'la. Tezlerim için veri toplarken birçok anaokulu gezdiğimden ne isteyip ne istemediğimi az çok biliyordum. Eve yakın birkaç anaokulunu da görmüş ve beğenmemiştim farklı sebeplerle. Can'ın iş arkadaşlarından duyduğumuz, Almanca öğretildiği için kendimize yakın hissettiğimiz, ama evimize çok yakın olmayan, kriterlerimizin çoğunu karşılayan okula gidip müdür yardımcısı ile gördüğümüzde de  beğenmiş ve kararımızı hemen vermiştik. Bu ilk yılın sonunda bu kararımızda yanılmadığımızı anlayıp mutlu oldum ben de. Her sabah içim rahattı Demir okula giderken. Demir'in ilk öğretmenleri, Serpil ve Burcu Öğretmen, çocukları seven, onlarla vakit geçirmekten keyif alan, onları anlayan  ve ilk olmanın önemini bilen pırıl pırıl iki öğretmendi. Demir onları çok sevdi ve onlar sayesinde de okulunu. Birkaç gün önce sorduğumda okulu özlediğini söyledi; okulun açılmasına kaç gün kaldığını sordu; "iki ay" cevabına karşılık "yani kaç hafta?" diye merak etti. Anlaşılan tatil okuldan sonra o kadar da eğlenceli gelmedi ona.

Demir Bodrum'da- 2

Tatilimizin üçüncü günü çok rüzgarlı bir sabaha uyanınca sahile inmemenin ve denize girmemenin en iyisi olacağına karar verdik. Otelimizin sahibinin Yalıkavak'ta işi varmış; bizi de götürmeyi teklif etti. Ama Demir istemeyince biz de  Akyarlar'da kalıp sahilde dolaştık. Teknelere baktık, denize taş atma yarışı yaptık. Demir'in hediye almak istediği magnetleri aldık. Oteldeki öğlen uykumuzun ardından (ben de arada kestirdim fırsattan istifade) yemeğimizi otelin terasında yedik. Sonra da Bodrum'a gittik. Güneş yine biz minibüsteyken yüzünü gösterdi. Bodrum'a vardığımızda güzel bir hava bizi karşıladı. Biz de rahat rahat gezdik. Bodrum yine cıvıl cıvıl, eskiye oranla daha az olsa da kalabalıktı. Önce limanın kenarındaki çay bahçelerinden birinde oturduk. Bir gün önce pastaneden aldığımız kurabiyelerimizi yedik. Sonra limandaki teknelere baktık ve çarşıyı dolaştık. Her Bodrum ziyaretinde uğradığımız Penguen Cafe'de oturup Bodrum Kalesi ve deniz manzarasının tadını çıkardık, güneşin batışını seyrettik. Bir şeyler atıştırıp, sonrasında tabii dondurma yedik. Çarşının içinden minibüs duraklarına yürüyüp minibüsle otelimize döndük Demir için geç sayılabilecek bir saatte.

Perşembe sabahı en sonunda hava güneşli ve pırıl pırıldı.  Biz de tüm günü kumsalda geçirebildik. Demir öğlen uykusunu bile odaya şezlongda uyudu. Denize girdik. Bol bol kumla oynadık; çukurlar açtık, kaleler yaptık.  Akşam Demir yine Bodrum'a gitmek istedi. Daha geç bir saatte gidince bu sefer çay bahçesinde oturamadık. Ama güzel bir pizzacı keşfettik ve lezzetli bir pizza yedik. Ardından da tatlı. Otele döndüğümüzde Demir geç yatma rekorunu kırdı. Ama akşam hiç rahat uyuyamadı, sürekli uyandı. Ertesi sabah neyse ki biraz geç kalkıp arayı kapattı. 

Tatilimizin son gününde hava yine rüzgarlıydı. O akşam dönecek olduğumuz için havaya güvenemedim, kumsala gitmeyip yine biraz dolaştık. Bavulumuzu yaptık. Otelin boş olmasından istifade edip odayı Demir'in öğlen uykusundan sonra boşaltıp havaalanına gitmek üzere servise binmek için Turgutreis'e gittik. Serviste benim yine uykum geldi. Engel olamadım, uyumuşum. Demir de söylediğine göre etrafı seyretmiş. Rötarlı uçağımızla İstanbul'a geldiğimizde ikimizde yorgun ama eve döndüğümüz için mutluyduk.

Bodrum tatili yazlık maceralarımızı saymazsak Demir'le ilk baş başa tatilimiz oldu. Bazen çok zorlansak da genel olarak iyi geçirdik sanırım. Demir yeni yerler gördü. Gezmeyi, dolaşmayı sevdiğini yine gösterdi. Bazen çok söylendi. Böyle durumlarda "çocuk gördüğünü yansıtır" sözü aklıma geldikçe canım sıkıldı, "acaba ben de mi bu kadar çok söyleniyorum da benden mi görüyor?" diye düşünüp üzüldüm. Hayvanlardan korkmazken oteldeki kedi ve köpeklerden korktu. Bu korkusu özellikle  yemek saatlerinde kediler bizim masamıza yaklaştıkça bizi zorladı. Bir de ayakkabıyla kumlarda yürümekten, ayakkabısına kumların dolmasından hoşlanmadı. Minibüs ve servis yolculukları doğal olarak ona uzun geldi. Bu yolculuklarda genellikle benim kucağımda onca yolu gitmekten hoşlanmadı. Oteldeki çalışanlarla, minibüslerdeki teyzelerle ve amcalarla, lokantalardaki garsonlarla bol bol muhabbet etti. Otelde çalışan bir ablayla o kadar kaynaştı ki yemeklerden sorumlu bu ablaya kendisi için mantı ve sigara böreği yaptırttı. Hamura ve tatlıya doydu. Ben de bu sefer yemek konusunda fazla rahat davrandım galiba. Sabah kahvaltılarına dikkat edip gerisine karışmamaya çalıştım tatsızlık çıkmasın diye. Ben ona "Benim küçük tatil arkadaşım" dedikçe hem güldü, hem de "benim büyük tatil arkadaşım" diye bana cevap verdi. Ben otelde tek olmamızdan ve geceleyin otele dönerken geçtiğimiz yolun ıssızlığından ürksem de bu duygumu Demir'e hissettirmemeye çalıştım ve ilk birkaç günden sonra alıştım. Bodrum'da olmaya, daha önceden annemle dolaştığımız yerlerde dolaşmaya ve anıların canlanmasına da alıştım biraz; gözlerim daha az dolar oldu ilk iki günden sonra. Fark ettim ki özlediğim Bodrum'un kendisinden çok orada yaşadıklarım, onların bende hissettirdikleri ve oradaki benmişim. O birbirine bağlı ailem, o güvenli-kalabalık günler, o rahat- eğlenceli-huzurlu ben. Bu tatilde eski anılar Demir'le oluşturduğumuz yeni anılarla birleşti ve Bodrum yeni bir anlam kazandı benim için.

Halikarnas Balıkçısı

"Sanma ki sen geldiğin gibi gideceksin.
Senden öncekiler de böyleydiler.
Akıllarını hep Bodrum'da bırakıp gittiler. "
diye yazmış. Demir de ben de Bodrum'a gittiğimiz gibi dönmedik oradan. Demir havaalanında "ne zaman yine geliriz Bodrum'a?" diye sordu, "Seneye yine geliriz" diye cevap verdim. Anlaşılan ikimizin de aklı kaldı orada bu tatilin sonunda.  

Demir Bodrum'da-1

Tezimi bitirmek için çalıştığım son günlerde o kadar sıkılmıştım ki bir tatilin hayalini kurmaya başlamıştım. Herhangi bir tatilin değil ama. Bodrum'da, hatta Akyarlar'da bir tatilin. Uzun bir zaman her yıl ağustos aylarında 15 gün, bazen de mayıs ayında annem, babam, ağabeyim ve ben oradaki devre mülke giderdik. Oranın denizini, havasını çok severdim, çok özlemiştim ve oraya gitmek bana iyi gelecek gibi hissediyordum. Kalabalıktan uzak olabilmek için mayısın son haftasına denk getirecek şekilde uçak biletlerimizi ve otel rezervasyonumuzu yaptım. Can gelemeyeceği için Demir'le ikimiz gidecektik. Başlarda çok hevesli ve cesaretliydim. Tatil yaklaştıkça düzelmeyen havalar biraz hevesim kaçırdı, Demir'in huysuzlaşabileceği fikri de cesaretimi kırdı. Ama yine de iki hafta önce pazartesi sabahı bir hayalin peşinde gittik Demir'le Bodrum'a.

Uçakla Milas'a vardıktan sonra havayolunun servisiyle Turgutreis yollarına düştük. Demir'in de benim de uykum gelmişti, bu yüzden yolculuğun bir kısmını uyuyarak geçirdik. Turgutreis'ten de minibüsle Akyarlar'a vardık. Otelimizi Akyarlar'ın girişinde gibi hatırlıyordum, fakat daha ilerdeymiş. Büyük bir bavulu kumlarda itmenin ne kadar zor olduğunu deneyimledikten sonra otelimize vardık. Otelin sahibi bir bana bir Demir'e bakıp "Demir Bey gelmedi mi?" diye sorarak bizi karşıladı. Demir'i görünce kısa süreli bir şaşkınlık yaşadı. Sanırım anne ile küçük bir çocuğun tatile gelmesi pek rastladıkları bir durum değildi. Oteldeki tek misafirler olarak odamıza yerleştik. Demir denize girmek için çok hevesliydi. Bu yüzden rüzgarlı havaya aldırmadan mayolarımızla hemen otelin önündeki kumsala attık kendimizi. Demir'in simidini, kovasını ve oyuncaklarını da unutmadık tabii. Biraz oynadıktan sonra denize girdik. Fakat su gerçekten soğuktu; Demir'in hiç hoşuna gitmedi. Tam tersine benim de çok hoşuma gitti. Bu yüzden onu kurumaya bırakıp ben biraz daha yüzdüm. Otelde öğle yemeğimizi yedikten sonra biraz daha oynadık. Akşam yemeği için annemlerle daha önceden gittiğimiz pideci vardı aklımda. Minibüsle oraya gittik. Babamı yakından tanıyan pidecinin sahibi yıllardır görmemiş olduğu halde beni tanıyarak beni şaşırttı. Demir'le sohbet etmeyi de ihmal etmedi. Demir  o kadar çok yorulmuş ki akşam çabucak uyuduk. Saatinde uyuduğu tek akşam da bu oldu. Bense gün içinde bol bol gözlerim dolduğu, hatta bazen de ağladığım için acaba doğru yaptık mı buraya gelmek ile diye düşündüm. Sanki bir köşeden annem, Gül Teyze, Sedat Amca çıkacak, "hadi akşam şuraya yemeğe gidelim!" diyecekler ya da ellerinde aldıkları örtülerin torbalarıyla belirip hevesle bana gösterecekler gibi hissetim tüm gün. Minibüste, pidecide, sahilde, çay bahçesinde, her köşede bir anı. Onları düşünürken uyumuşum.   

Ertesi sabah otelde kahvaltımızı ettikten sonra sahilde biraz yürüdük. Denizin kenarındaki evlere baktık, otelleri inceledik. Demir denize taş attı.  Sonrasında kapalı ve rüzgarlı havaya aldırmadan Akçabük'ün plajına gittik. Benim hatırladığım plaj değişmiş bir 'beach' olmuştu. Ama sezon daha başlamadığı için de bir 'beach' görünümünden çok uzaktı. Kumlarla oynadık, su çektik. Deniz yine soğuktu; Demir girmek istemedi, bense istediğim kadar giremedim. Akşam Turgutreis'e gideceğimiz için fazla gece kalmadan otelimize döndük. Hava biraz açtı, güneş yüzünü gösterdi biz yoldayken. Turgutreis bomboştu. Bu ıssızlık beni hem şaşırttı hem de hüzünlendirdi. Eski canlılığını özlemiştim. Neyse ki her gittiğimizde mantı yediğimiz lokanta değişmemişti. Onu bulup karnımızı doyurduk. Dondurmacı da değişmemişti, dondurmalarımızı da afiyetle yedik. Sahilde biraz yürümek istesek de rüzgar çıkmıştı yine. Biz de otelimize dönüp sakin bir şekilde ikinci günümüzü sonlandırdık.