Mama sandalyesine veda

Demir yaklaşık olarak 6 aylıkken oturmaya başlamıştı dayısının ve yengesinin aldığı mama sandalyesine. O zamandan bu zamana nelere şahit oldu o sandalye? Birçok ilk yemeğin yenişine; bazen Demir yemek yesin diye bazen de yemekten sonra oynadığımız oyunlara, söylediğimiz şarkılara, okuduğumuz kitaplara, yemek savaşlarımıza, dökülen yemeklere, yere atılan oyuncaklara. Kaç defa parçalara ayrılıp makineye girdi yıkanıp temizlensin diye. Yıkana yıkana minderleri yırtıldı. Mutfağımızın bir parçası oldu. Yemek masamız tezgah hisasında  ve sandalyelerimiz de  yüksek bar sandalyeleri olduğundan mama sandalyesi güvenli geliyordu bize. Demir'in de itirazı yoktu duruma. Arada mutfakteyken bizim sandalyelerimize çıkıp otursa da yemek zamanları geçiyordu sandalyesine. Bizim sandalyelerimizde oturmaktan hoşlandığını görünce "ona da artık yüksek bir sandalye alabiliriz" dediğimiz gün düştü sandalyeden, kafasının arkası yarıldı. Acil servisti, doktordu derken vazgeçtik daha hazır olmadığına karar verip. Sonra geçenlerde Demir'e klozet ararken yükseltici koltukara denk geldik. Artık Demir mama sandalyesine sığmıyordu. Bizim sandalyelerimizin üzerinde daha sağlam oturabiliyor olsa da bize güvenli gelmiyordu; kemersiz oturmaması gerektiğini düşünüyorduk. Bu yüzden bu koltuklar tam bize göreydi. Kendi sandalyemizin üzerine monte ettik kolayca. Demir de kemerlerine hiç itiraz etmedi alışık olduğu için. Artık bizimle beraber masanın etrafında bizim seviyemizde rahat rahat oturuyor. Mama sandalyesine veda etti. Bir dönemi daha sonlandırdık böylece.